Τρίτη 22 Μαρτίου 2005

ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝ...

" ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΖΩ ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΟΥ ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΟΥ. ΕΧΩ ΜΟΝΟ ΠΑΡΟΝ, ΑΥΤΟ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ. ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΕΝΑΣ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Η ΖΩΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ , ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ..."

ΠΑΟΥΛΟ ΚΟΥΕΛΙΟ

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2005

17/03/2005

Υπαρχουν στιγμες που ευχομαι να μπορουσα να διαβαζω τις σκεψεις των ανθρωπων οταν αλλα μου λενε κι αλλα νιωθουν...
Δε ζητησα τιποτα περισσοτερο ή τιποτα λιγοτερο παρα μονο την αληθεια...
Ειναι τοσο δυσκολο αραγε?
04:40

17/03/2005

Σκεψου, φιλε μου, αν μπορουσες να κατακτησεις ολον τον κοσμο θα το εκανες...?
Αν ειχες τη δυναμη, με μια σου κινηση, να εξαφανισεις τους εχθρους σου, θα αντιστεκοσουν στον πειρασμο...?
Σκεψου το καλα γιατι αυτο ειναι που διαχωριζει τους ανθρωπους απο τα "ανθρωπακια"...
04:30

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2005

09/03/2005

"Η ζωη ανηκει σε οσους τολμουν να ονειρευονται ακομα... Η ζωη ανηκει σε οσους τολμουν να παλευουν σκληρα για τα ονειρα τους... Σε οσους ακουν τη μουσικη και δε διασκεδαζουν απλα με αυτην. Σε οσους εχουν προσωπο και οχι απλα ονομα, σε οσους εχουν αγναντεψει το ηλιοβασιλεμα στην ακρη της πολης αγκαλια με το ονειρο και τη μοναξια τους..."

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2005

14/03/2004

Καποτε ειχα ενα ονειρο να αλλαξω τον κοσμο... ο μαλακας!!! Να τον κανω καλυτερο και ομορφοτερο, που να ξερα τοτε... Μεγαλωνοντας καταλαβα οτι το μονο που μπορουσα απλα να κανω ηταν να αντισταθω, να μη "χαλασω" κι εγω μαζι του... Σε αυτην την "αντισταση" πρεπει ολοι μας να συμπαραταχτουμε ο καθενας για τον εαυτο του, οσο και με οποιον τροπο μπορει. Και μπορει ο κοσμος να μη γινει καλυτερος συλλογικα αλλα η ευθυνη του να μη σβησει η φλογα, μας ανηκει ατομικα...

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2005

09/03/2005

Γιατι ονειρο που δε μοιραζεται ειναι ονειρο χαμενο. Για τα ονειρα που καναμε παρεα λοιπον...
16:49

09/03/2005

Αναρωτιεμαι συχνα ποσο θα ειχε εξελιχθει η ελληνικη κοινωνια, ποσο ψηλα θα ειχε φτασει, ποσο διαφορετικη θα ηταν αν ειχε εξαλειφθει το πιο σαπιο κομματι της, αυτο που περηφανα ονομαζεται "ελληνικη οικογενεια"...

01΄15΄

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2005

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΟΣ Ή ΑΠΛΑ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ???


05/03/2005
01:15
Δωμάτιο



Τελικά ο κόσμος μας είναι μικρός, πολύ μικρός. Εκεί που λες πως δε θέλεις να δεις, που προσπαθείς να τον αποφύγεις ξαφνικά όλα αλλάζουν. Σήμερα βγαίνοντας από το σινεμά στο VILLAGE στο Μαρούσι με τα παιδιά γύρω στις εντεκάμιση το βράδυ είδα Εκείνη να μπαίνει… Η καρδιά μου σφίχτηκε δε θα πω ψέματα για να το παίξω σκληρός… Αλλά δεν της μίλησα και εκείνη δε με είδε. Πέρασα δίπλα της απαρατήρητος όπως και τους προηγούμενους μήνες που ήμασταν μαζί. Ήταν μόνη, ίσως την περίμενε κάποιος μέσα. Το πρόσωπό της φωτεινό ως συνήθως, έλαμπε στο σκοτάδι… Φορούσε το αγαπημένο της καφέ παλτό και το μαύρο μακρύ φόρεμα…
Καλή διασκέδαση γλυκεία μου…

Σάββατο 5 Μαρτίου 2005

Dead Letter

...Είναι στιγμές που αναρωτιέσαι αν ότι κάνεις για έναν άνθρωπο αξίζει τον κόπο, αν θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει, αν θα νιώσει μέσα του αυτό που ένιωθες κι εσύ όταν θυσίαζες χρόνο, χρήμα και δυνάμεις, ψυχικές και σωματικές, μόνο και μόνο για να μπορέσεις να είσαι μαζί του… Η πραγματικότητα μπορεί, και συνήθως είναι πολύ διαφορετική, πολύ σκληρότερη από όσο μπορείς να αντέξεις. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία…Σημασία έχει να κάνεις αυτό που νιώθεις, αυτό που σου υπαγορεύει η καρδιά σου και κάποια στιγμή θα δεις, έτσι θέλω τουλάχιστον να πιστεύω, τα πράγματα να αλλάζουν… Μα ακόμα κι αν δεν αλλάξουν θα ξέρεις μέσα σου ότι προσπάθησες πραγματικά, ότι άντεξες, ότι πόνεσες, ότι τελικά έζησες, έπαιξες στο παιχνίδι της ζωής κι ας βγήκες χαμένος…. Αξίζει τον κόπο να προσπαθήσεις… Ο Πάολο Κουέλιο γράφει σε ένα του βιβλίο: " Σταμάτα να σκέφτεσαι για τη ζωή και ζήσε την…"
Τελευταία βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά, ψάχνεις να βρεις τι σε ενδιαφέρει πραγματικά, ψάχνεις εκείνη που για σένα σημαίνει όσο τίποτα άλλο στον κόσμο κι όταν τη βρεις αγωνίζεσαι γι αυτήν τα ρισκάρεις όλα, τη βάζεις πάνω από όλα, από το μέλλον σου, από τη ζωή σου, όλα… Και ίσως αυτά που κάνεις για να την έχεις δεν είναι τόσο ξεκάθαρα για τους φίλους σου, τους συγγενείς σου, για εκείνη, ακόμα και για τον ίδιο σου τον εαυτό, αλλά δεν έχει σημασία γιατί βαθιά μέσα στην καρδιά σου ξέρεις…. Ώσπου ένα πρωί ξυπνάς και έχεις αγκαλιά σου τη μοναξιά στο κρεβάτι….
Για κάθε επιλογή που κάνουμε υπάρχει και ένα τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε… Η ζωή είναι μικρή. Οι μέρες περνάνε. Περνάνε γρήγορα. Μέρα που φεύγει δεν ξανάρχεται. Ο χρόνος προχωράει μονάχα προς τα μπρος και ποτέ προς τα πίσω, ευτυχώς ή δυστυχώς… Το μόνο που απομένει σε εμάς είναι να αποφασίσουμε πως θα επιλέξουμε να περνάνε. Αν επιλέξουμε να περνάνε μες στη μιζέρια, την γκρίνια και τη μοναξιά ή αν θα επιλέξουμε να γευτούμε το δώρο της ζωής που μας δόθηκε… Δεν έχει σημασία το τι περάσαμε ή το τι περνάμε ακόμα σε αυτή τη ζωή… Γιατί να επιλέξουμε να ζήσουμε την υπόλοιπη ζωή μας στο σκοτάδι επειδή κάποια στιγμή κάποιος μας έσβησε το φως…??? Τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα, τα πιο όμορφα πράγματα δεν τα έχουμε ζήσει ακόμη, τις πιο όμορφες θάλασσες δεν τις έχουμε ταξιδέψει ακόμη και αυτό που θέλω να σου πω δε στο 'πα ακόμη…
Νιώθω πως αν αγαπάμε πραγματικά τον κόσμο μπορούμε να τον αλλάξουμε, να τον κάνουμε καλύτερο. Το ερώτημα είναι: "Τον αγαπάμε πραγματικά ή μόνο για την πάρτη μας νοιαζόμαστε, μόνο για την πάρτη μας παλεύουμε κάθε μέρα και αγωνιζόμαστε…???"